1
|
พระวจนะของพระเจ้าที่มาถึงโยเอล บุตรของเปธุเอลว่าดังนี้ |
2
|
ท่านผู้เฒ่าทั้งหลาย ขอจงฟังเรื่องนี้ ชาวแผ่นดินทั้งสิ้น ขอจงเงี่ยหูฟัง สิ่งเหล่านี้เคยเกิดมาในสมัยของท่าน หรือเกิดมาในสมัยบรรพบุรุษของท่านบ้างหรือ |
3
|
จงบอกให้ลูกของท่านทราบ และให้ลูกบอกหลาน และให้หลานบอกเหลนอีกชั่วอายุหนึ่ง |
4
|
สิ่งใดที่ตั๊กแตนวัยเดินกินเหลือ ตั๊กแตนวัยบินก็กินเสีย สิ่งใดที่ตั๊กแตนวัยบินกินเหลือ ตั๊กแตนวัยกระโดดก็กินเสีย สิ่งใดที่ตั๊กแตนวัยกระโดดกินเหลือ ตั๊กแตนวัยคลานก็กินเสีย |
5
|
พวกขี้เมาเอ๋ย ลุกขึ้นร้องไห้เถิด นักดื่มเหล้าองุ่นทุกคนเอ๋ย จงคร่ำครวญเถิด เพราะว่าเหล้าองุ่น ถูกกีดกันไม่ให้มาถึงปากของเจ้าทั้งหลายแล้ว |
6
|
เพราะว่า ประชาชาติหนึ่งได้ขึ้นมาสู้กับแผ่นดินของข้าพเจ้า เขามีทั้งกำลังมาก และมีจำนวนนับไม่ถ้วน ฟันของมันเหมือนฟันสิงห์ เขี้ยวของมันเหมือนเขี้ยวสิงห์ตัวเมีย |
7
|
มันได้ทำลายเถาองุ่นของข้าพเจ้าเสีย และได้ปอกเปลือกต้นมะเดื่อของข้าพเจ้า มันลอกเปลือกออก และโยนทิ้งเสีย กิ่งก้านก็ดูขาวโพลน |
8
|
จงโอดครวญอย่างหญิงพรหมจารี ซึ่งคาดเอวด้วยผ้ากระสอบ ที่ไว้ทุกข์ให้เจ้าบ่าวของเธอที่ได้เมื่อวัยสาว |
9
|
ธัญญบูชา และเครื่องดื่มบูชาได้ถูกตัดขาดเสีย จากพระนิเวศของพระเจ้า ปุโรหิตก็โศกเศร้า คือ ผู้ปรนนิบัติของพระเจ้า |
10
|
นาก็ร้าง พื้นดินก็เศร้าโศก เพราะข้าวถูกทำลายเสีย เหล้าองุ่นใหม่ก็ไม่มี น้ำมันก็ขาดมือไป |
11
|
ชาวนาทั้งหลายเอ๋ย จงงงงวยไปเถิด ผู้แต่งเถาองุ่นเอ๋ย จงคร่ำครวญ เนื่องด้วยข้าวสาลี และข้าวบารลี เพราะผลของนาก็ถูกทำลายไปหมด |
12
|
เถาองุ่นก็เหี่ยว ต้นมะเดื่อก็แห้งไป ต้นทับทิม ต้นอินทผลัม และต้นท้อ ต้นไม้ในนาทั้งสิ้นก็เหี่ยวไป ความยินดีก็ประลาตไป จากบรรดาบุตรของมนุษย์ |
13
|
ท่านปุโรหิตทั้งหลายเอ๋ย จงคาดเอวด้วยผ้ากระสอบ และโอดครวญ ท่านผู้ปรนนิบัติที่แท่นบูชา จงคร่ำครวญ ท่านผู้ปรนนิบัติพระเจ้าของข้าพเจ้า จงเข้าไป สวมผ้ากระสอบนอนค้างคืนสักคืนหนึ่ง เพราะว่าธัญญบูชา และเครื่องดื่มบูชา ได้ขาดไปเสียจากพระนิเวศแห่งพระเจ้าของท่าน |
14
|
จงเตรียมตัวทำพิธีอดอาหาร จงเรียกประชุมตามพิธี จงรวบรวมบรรดาผู้ใหญ่ และชาวแผ่นดินทั้งสิ้น ไปยังพระนิเวศของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน และร้องทูลต่อพระเจ้า |
15
|
อนิจจาหนอวันนั้น เพราะวันแห่งพระเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว วันนั้นจะมา เป็นการทำลายจากองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ |
16
|
อาหารถูกกีดกันออกไป ต่อหน้าต่อตาของพวกเราแล้ว ความร่าเริง และความยินดี ก็ขาดไปจากพระนิเวศแห่งพระเจ้าของเราแล้ว มิใช่หรือ |
17
|
เมล็ดพืชก็แห้งตายอยู่ในดิน ฉางก็ร้างเปล่า ยุ้งก็หักพังลง เพราะว่าข้าวก็ม้านแล้ว |
18
|
สัตว์เดียรัจฉานร้องครวญครางแล้วหนอ ฝูงวัวก็สนเท่ห์ เพราะว่าไม่มีลานหญ้าให้มัน แม้ว่าฝูงแพะแกะก็อ่อนระอาไป |
19
|
ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ เพราะว่าไฟได้เผาผลาญ ทุ่งหญ้าแห่งถิ่นทุรกันดาร และเปลวไฟได้ไหม้ ต้นไม้ในทุ่งนาเสียหมดแล้ว |
20
|
ถึงแม้ว่า สัตว์ป่าก็ร้องทูลพระองค์ด้วย เพราะว่าน้ำในห้วยแห้งไป และไฟก็เผาผลาญ ทุ่งหญ้าแห่งถิ่นทุรกันดาร |
